Մենք Տաթև Աբրահամյանի ջոկատով գնացինք Սևաբերդ, այնտեղ այնքան շատ ձյուն էր, այնքան շատ էր, որ հասնում էր մինչև ծնկները։ Մենք հոգնեցինք, մինչև բարձրացանք սարը, բայց երբ սկսեցինք սահել ձյան վրա, մենք արդեն մոռացել էինք, որ հոգնած ենք։ Մենք շատ ընկանք, բայց քանի որ ձյունը շատ էր, մենք ցավ չէինք զգում, բայց մենք շատ թաց էինք, մի քիչ անց գնացինք հաց ուտելու և թեյ խմեցին,ք փոխեցինք մեր շորերը և հետ վերադարձանք քաղաք ։ Ինձ շատ դուր եկավ շատ հետաքրքիր էր և զվարճալի։